STOMPE NEUZEN

Het druipt hier van de gevels, 
de rouw die we uit robuuste stompe
stalen neuzen onze koperen bekers 
inzogen. Zo loop ik te huilen op 
de schrale melodie van iemand die
nog ademt en zijn levenslust wreed
door een trompet heen perst. Nee,

zuinig met rouw zijn we nooit
geweest. Want zij die verloren zijn
vrijgevig, en als waterlander ween 
ik maar al te graag met ze mee.


DdD // Amsterdam // juli 14